DE BARBIER VAN ELBURG

SINDS 1970

Op 22 oktober 1970 opende mijn oom Wim Broekhuis de kapperszaak aan de Jufferenstraat 7. Zijn vader, Co Broekhuis, mocht de openingshandeling verrichtten.

Wim is opgegroeid in Doornspijk en komt uit een echte kappersfamilie. De zaak van zijn vader was de plek waar hij opgroeide. Als 10-jarig jongetje moest hij samen met zijn broer Hans al de scheerkwast hanteren in de winkel. Wim en Hans zeepten in en vervolgens ging vader Co de klanten gladscheren.

Waar het allemaal begon

Als jongeman ging Wim zelf de uitdaging aan. Hij werd ook kapper! Hiervoor moest hij helemaal naar de andere kant van Nederland reizen. Hij studeerde namelijk op de kappersschool in Amsterdam. Doordeweeks was hij in de kost bij zijn zus. Alleen in het weekend ging Wim naar huis. In de loop van de jaren rondde hij de kappersschool met succes af. Hierna ging zijn eigen zaak open.

In die tijd was het voor Wim spannend om zo’n onderneming te beginnen. Hij zou de concurrentie aan gaan met de gevestigde namen zoals, de gebroeders Van Koot, Jansen en Hulsman. Maar dit hield de jonge Wim niet tegen. Hij kwam immers uit een ondernemersgezin. Zijn vader had een kapperszaak in Doornspijk en had al vele klanten uit Elburg. Zijn vader motiveerde Wim om de stap te zetten. Hij vond het belangrijk dat Wim op eigen benen ging staan.

Hej ’t al heurd

Het duurde ook niet lang of allerlei verhalen gingen de ronde. Er was een jonge, nieuwe kapper in de binnenstad. Gerry, de vriendin van Wim, werkte in de gezinsverzorging in Elburg. Zij hoorde de meest bijzondere en hilarische verhalen als zij haar ronde deed.

“Hej ’t al heurd? Er schient zo’n Turkse kapper in Elburg te goan warken”, zeiden mensen. Wim had nogal een vrij donker uiterlijk. Men vermoedde dat hij als gastarbeider in Elburg was komen werken.

Gerry vertelde tegen de mensen dat die ‘Turk’ haar vriend was. En een zoon van kapper Co Broekhuis uit Doornspijk.

De tragedie die Elburg deed schrikken

Vanaf het begin liep de zaak goed. In 1994 zorgde een tragische busongeluk voor een ommekeer in de carrière van Wim. Dit is een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van de kapperszaak. Wim raakte bij dit ongeluk zeer ernstig gewond. Door een wonder van God overleefde Wim het ongeluk, maar een triest verhaal volgde. Hij moest de kapperszaak sluiten. Hij kon niet 100% revalideren van het ongeluk. Daardoor nam personeel de zaak over.

Waar dromen werkelijkheid worden
Het is 11 april 2002. Vandaag is het de verjaardag van mijn moeder. Samen met mijn ooms zit ik aan de keukentafel. Het ene sterke verhaal na het andere passeerden de revue. Ineens ging het over een ander onderwerp. Namelijk, het kapperszaakje aan de jufferenstraat nummer 7.

Wim vroeg mij op de man af, in het bijzijn van mijn ooms: ‘Martin, ik sprak de eigenaar van de kapperszaak aan de jufferenstraat. Hij vroeg of ik nog iemand wist die de zaak wilde overnemen.’ De vorige eigenaar was namelijk gestopt met de zaak, en deze stond al een tijdje leeg.

Na deze vraag viel er een stilte aan de tafel, alle ogen waren gericht op mij. Het was mijn droom om op die plek een eigen zaak te hebben! Dit is een geweldige kans. Plotseling voelde ik mijn hartslag in mijn keel. Want er was één maar. Ik zat namelijk nog op de kappersschool.

‘Ik zit nog op school en ben pas 20 jaar’, zei ik. Maar het maakte niet uit wat ik tegen mijn ooms zei. Zij waren overtuigd dat ik het prima kon. Wim bevestigde deze overtuiging door te zeggen: ‘Ik was pas 19 toen ik begon.’ Dus mijn grote droom werd op jonge leeftijd al werkelijkheid. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of dit kwam door de kwaliteiten die mijn ooms in mij zagen? Of door het alcoholpercentage wat bij hen op dat moment al behoorlijk was gestegen?

Enfin, op 15 mei 2002 was het zo ver. Ik open mijn eigen zaak. En door wie werd de openingshandeling verricht? Jawel, door mijn oom Wim Broekhuis. De man van wie ik het vak mocht leren. Van Wim leerde ik om de woorden van barbier Figaro Pasquale te gebruiken: ‘een verzorger worden van haren en ziel’.